Radar Οδικής Ασφάλειας

 
O Αυστριακός “Φοίνικας” έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 70 ετών αφήνοντας έναν πολύ μεγάλο θρύλο πίσω του. Προσπαθούμε να τον θυμηθούμε στα καλύτερά του...
 
 
Σπύρος Πέττας
 
 
O Κλέι Ρεγκατσόνι ισχυριζόταν ότι ο ίδιος ήταν αυτός που συνέστησε στον Φεράρι να προσλάβει τον Νίκι Λάουντα από την BRM, στην οποία ο Ιταλοελβετός και ο Αυστριακός είχαν τρέξει μαζί το 1973. Ο Φεράρι από τη μεριά του αντέκρουε ότι είχε διαβλέψει μόνος του το ταλέντο του Λάουντα και ότι ο Ρεγκατσόνι απλώς τού τον είχε προτείνει, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα αποκτούσε έναν ομόσταυλο «του χεριού του». Η αλήθεια είναι ότι η Ferrari για τη σεζόν του 1974 ερευνούσε και άλλες εναλλακτικές για τους αντικαταστάτες των Ιξ και Μερτσάριο, και είχε κάνει κρούσεις σε οδηγούς όπως ο Φρανσουά Σεβέρ, που όμως σκοτώθηκε στο Γουότκινς Γκλεν, στα βόρεια περίχωρα της Νέας Υόρκης (Upstate New York), τρέχοντας για την Tyrrell στο τελείωμα της σεζόν του 1973. Οπότε, ο ισχυρισμός του Ρεγκατσόνι πιθανώς αποκτά ισχυρότερη βάση.
 
Όπως και να είχε, ο Φεράρι με τον Λάουντα βρήκε τον οδηγό που ονειρευόταν πολλά χρόνια. Εναν οδηγό ενίοτε θαρραλέο και αποτελεσματικό όπως ο Νουβολάρι και με το... «work ethic», τον επαγγελματισμό ενός Σέρτις. «Τον Ιξ έπεφτα στα πόδια του να τον παρακαλάω να κάνει δοκιμές κάθε φορά, ενώ ο Λάουντα κάθεται μέχρι το βράδυ στο Φιοράνο με τους μηχανικούς» παρατηρούσε χαρακτηριστικά ο Γέρος. Στο Μαρανέλο τον έλεγαν... mister telex από τα τέλεξ που έστελνε κάθε φορά πριν τις δοκιμές από το Βέλγιο δηλώνοντας άρρωστος... Άδικα αναρωτιέται λοιπόν κανείς γιατί είχε απολυθεί ο Ιξ!
 
Η σεζόν του 1974 ήταν μια ιδιάζουσα σεζόν για τη Scuderia. Οι Ρεγκατσόνι και Λάουντα παρότι ανέπτυξαν μεταξύ τους μια πολύ καλή διαπροσωπική σχέση, στην πίστα δεν ήταν λίγες οι φορές που είχαν μάχες μεταξύ τους οι οποίες έπληξαν τα συμφέροντα της ομάδας τους – κάτι που θα συνεχιζόταν έως το 1976. Ο Ρεγκατσόνι είχε να το λέει μέχρι πριν λίγο από το θάνατό του σε τροχαίο το 2006, ότι ο τότε αθλητικός διευθυντής, Λούκα Ντι Μοντεζέμολο είχε ευνοήσει τον Λάουντα, επειδή ήταν το «νέο αίμα» και ότι χωρίς αυτήν την εύνοια ο Κλέι θα είχε κατακτήσει μετά βεβαιότητας τον τίτλο εκείνης της σεζόν. Και μάλλον έχει δίκιο. Η πολιτική α λα... Williams που εφήρμοσε τότε η Ferrari μάλλον στέρησε από τον Ρεγκατσόνι, αλλά και από την ίδια τους τίτλους του 1974.
 
Το 1975, ωστόσο, δεν υπήρξε ιστορία. Ο Λάουντα με πέντε νίκες έναντι της μιας του Ρεγκατσόνι δεν άργησε να δείξει ποιός ήταν το «αφεντικό» στην ομάδα και να επιβάλει τις δικές του ισορροπίες. Κατάφερε όλος ο μηχανισμός της Ferrari να λειτουργεί υπέρ του, και μάλλον αυτό ήταν προς τιμήν του. Κάτι ανάλογο θα συνέβαινε περίπου δύο δεκαετίες αργότερα με τον Σουμάχερ να πετυχαίνει το ίδιο εις βάρος του... Μπαρικέλο και άλλων.
 
Ωστόσο, η «φιλική κόντρα» με τον Ρεγκατσόνι δεν είχε σταματήσει στο 1974. Οι δύο είχαν επαφές μεταξύ τους σε κρίσιμους για την οικονομία του πρωταθλήματος αγώνες, όπως στο σιρκουί που απαρτιζόταν από τους δρόμους του Μοντζουίθ (το «πάρκο της χαράς») στη Βαρκελώνη), στο ντεμπούτο της 312 Τ το 1975, αλλά και στο Μπραντς Χατς το 1976.
 
 
«Φοίνιξ»
 
Ο Λάουντα είναι διάσημος για το γεγονός ότι κοίταξε κατάματα το θάνατο και τον νίκησε... Περιβόητο είναι το ατύχημα που είχε το 1976 όντας επικεφαλής στο παλιό Νίρμπουργκρινγκ, την αχανή θρυλική πίστα «Νορντσλάιφε»... Το ατύχημα συνέβη στο απόγειο της δόξας του. Μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του 1975 (είχαν προηγηθεί τρεις «αναγνωριστικές» σεζόν στις March και BRM την τριετία 1970-'73) στο πρώτο μισό της σεζόν του 1976 είχε διαλύσει το συναγωνισμό, παρότι η Ferrari ίσως να μη διέθετε πια το απόλυτο μονοθέσιο. Η 312 Τ2 του 1976 είχε αναπτύξει υποστροφικές τάσεις χάνοντας την «ουδέτερη» συμπεριφορά της προκατόχου της 312 Τ. Με 5 νίκες σε 9 αγώνες, ωστόσο, τίποτε δεν έδειχνε με ποιόν τρόπο ο Λάουντα θα έχανε κι εκείνον τον τίτλο. Σε μια αριστερή στροφή μεσαίας ταχύτητας, όμως, την Μπέργκβεργκ, η Ferrari του Λάουντα εκτινάχθηκε απότομα προς το apex, την κορυφή της στροφής, για να πιάσει, αφού προσέκρουσε σε αυτήν ένα άλλο μονοθέσιο, η March του Μπερτ Λούνγκερ, φωτιά.
 
Χάρη στην παρέμβαση του Αρτούρο Μερτσάριο, αλλά και άλλων πιλότων που σταμάτησαν εκεί και κυριολεκτικά «βούτηξαν» στις φλόγες, ο Λάουντα κατάφερε και βγήκε ζωντανός, αλλά με εγκαύματα τρίτου βαθμού στο κεφάλι και το πρόσωπο... Για την αιτία του ατυχήματος είχαν, ως είθισται, ακουστεί πολλές εκδοχές όπως αυτές του οδηγικού λάθους, της ύπαρξης μιας λωρίδας νερού που οδήγησε στην έξοδο, ή το σπάσιμο μιας ράβδου των αναρτήσεων. O ίδιος ο Νίκι μας αποκάλυψε σε συνέντευξη το 2007 στο Μονακό ότι έσπασε ένα τμήμα του κινητήρα από μαγνήσιο και μπλόκαραν οι τροχοί. Το σημαντικότερο ήταν πώς τις επόμενες ημέρες του ατυχήματος ο θάνατος του Λάουντα εθεωρείτο απλώς θέμα χρόνου...
 
Η Ferrari μάλλον χειρίστηκε κάπως... «άτσαλα» το θέμα, σπεύδοντας να απευθυνθεί στον Πάπα για να του εκδόσει... συγχωροχάρτι, αλλά και κάνοντας αμέσως επαφές με τους Πέτερσον, Ρόιτμαν και Φιτιπάλντι. Μάλιστα, στην πρώτη του συνάντηση με τον Φιτιπάλντι, ο Εντσο Φεράρι για να τον βοηθήσει να αποβάλει το άγχος τον ρώταγε για τις... Βραζιλιάνες. Οι της Ferrari, και πολύ περισσότερο ο... Χάρος δεν ήξεραν με ποιόν είχαν να κάνουν όμως... Ο Λάουντα επιβίωσε. Σαν να μην έφτανε αυτό, επέστρεψε στις πίστες 40 μόλις ημέρες αργότερα στη Μόντσα τερματίζοντας 4ος με το πρόσωπό του καλυμμένο από επιδέσμους που συχνά διαβρέχονταν από αίμα...
 
Κατάφερε να πάει τη μάχη για τον τίτλο με το μεγάλο του αντίπαλο, αλλά και φίλο, τον playboy Τζέιμς Χαντ, στον τελευταίο αγώνα, στο Φούτζι στην Ιαπωνία. Εκεί, υπό καταρρακτώδη βροχή και μετά από λίγους γύρους, αποφάσισε να αποχωρήσει από τη μάχη. Ο Χαντ ήρθε 3ος, αφού οι μάνατζερ της Ferrari όπως ο Ντανιέλε Αουντέτο έφυγαν, εγκαταλείποντας έτσι τον Ρεγκατσόνι που ήταν ακόμη μέσα στον αγώνα και θα μπορούσε να τερματίσει μπροστά από τον Αγγλο, δίνοντας έτσι με αυτόν τον τρόπο τον τίτλο των Οδηγών στον Λάουντα και τη Ferrari. «Ήταν πιθανό. Αν με καλούσαν εγκαίρως να περάσω σε σλικ λάστιχα, τότε θα μπορούσα να κρατήσω πίσω μου τον Χαντ και ο Νίκι να κέρδιζε και εκείνο τον τίτλο. Στα πιτς είχαν βαρέσει... διάλυση όμως» αποκάλυπτε χρόνια μετά ο Ρεγκατσόνι. Ο Χαντ τελικά, κατάφερε να ανέβει έως την 3^η θέση, εκμεταλλευόμενος και το γεγονός ότι κάποιοι οδηγοί όπως ο Τζόουνς του άνοιξαν δρόμο να περάσει και κέρδισε τον τίτλο για έναν μόλις βαθμό διαφορά...
 
Το '77
 
Το 1977, παρά το ελαφρώς ...ψυχροπολεμικό κλίμα στη Ferrari, ο Λάουντα με μεγαλοπρέπεια και ψυχικό σθένος κατακτά και πάλι στον τίτλο αποχωρώντας τη Scuderia τρεις αγώνες πριν το τέλος, με προορισμό τη Brabham και τα εκατομμύρια της Parmalat, της οποίας το καπελάκι φορά για πολλά από τα επόμενα χρόνια... Όλος ο κόσμος παραληρεί για την «ανάσταση» του Λάουντα. Παραμιλάει για τον άνθρωπο που κατάφερε να ξανακερδίσει τον τίτλο με το κεφάλι παραμορφωμένο από τα εγκαύματα και περνά, έτσι, στο θρύλο...
 
Στην Brabham η εξέλιξη δεν ήταν η καλύτερη, όχι γιατί ο Αυστριακός υστέρησε, αλλά λόγω των «περίεργων» μονοθεσίων που του διέθεσαν οι Γκόρντον Μάρεϊ και Μπέρνι Εκλεστον, κι έτσι, στο τέλος του 1979 αποχωρεί από την ενεργό δράση για να ιδρύσει τη δική του αεροπορική εταιρεία. Το 1982 επιστρέφει στη Formula 1 με τη McLaren, συμβάλει σημαντικά στην επιτυχία του Project 4 (σασί από ανθρακονήματα και ουρά τύπου «Coca-Cola») των Τζον Μπάρναρντ και Ρον Ντένις και το 1984 στον τελευταίο αγώνα στο Εστορίλ καταφέρνει να ανακάμψει από τις πίσω θέσεις, στη 2η πίσω από τον Προστ και να κερδίσει από τον ομόσταυλό του, τον τρίτο του τίτλο για μισό μόλις βαθμό! Το 1985, οπότε και δέχεται μειωμένες αποδοχές ώστε να σωθούν κονδύλια που θα προωθηθούν για την καλύτερη εξέλιξη των turbo κινητήρων της TAG-Porsche, είναι μάλλον αδιάφορο. Αποχωρεί, ωστόσο, με στιλ στην Αδελαίδα κατακτώντας το προβάδισμα έπειτα από δεκάδες προσπεράσματα εκ των οποίων το τελευταίο επί του... Σένα, προτού εγκαταλείψει από φρένα. Αυτό αφού έχει ήδη απορρίψει μια «φαραωνική» πρόταση από τη Renault F1 να ηγηθεί της, τότε αποτυχημένης, προσπάθειάς της για τον τίτλο...
 
Ψυχρός, υπολογιστής, ταχύτατος και τολμηρός όταν έπρεπε, άριστος εξελικτής, υπερβολικά κυνικός και άψογος επαγγελματίας: Στο πρόσωπο του Νίκι Λάουντα καθρεπτιζόταν ο ιδανικός οδηγός Στους 171 αγώνες του κατέκτησε 25 νίκες, 24 pole-positions, 20 δεύτερες θέσεις, 9 τρίτες και 25 ταχύτερους γύρους...
 
Ο Έντζο Φεράρι μετά την αποχώρηση του Λάουντα από τη Ferrari είχε δηλώσει πώς εάν ο Αυστριακός έμενε στην ομάδα του, θα μπορούσε να σπάσει το ρεκόρ των 5 παγκόσμιων τίτλων του Φάντζιο. Μάλλον είχε δίκιο...
 
 
 

Security Code *: