Τελευταία Νέα

Φίλε ´Αρη,

Μόλις ένα μήνα πριν στο Ζάππειο την Ευρωπαϊκή Ημέρα Οδικής Ασφάλειας ήταν που συναντηθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε και μιλήσαμε....και μόλις προχτές που με κάλεσε  όλο χαρά ο εθελοντής μας Γ.Μ. για να μου πει πως συναντηθήκατε και μίλησε μαζί σου για το Ινστιτούτο και τον Πάνο, πως με είχες βοηθήσει όταν έγινε το τραγικό και άδικο.....θυσία στο βωμό της ασφάλτου, στο θέμα που μια ζωή αφιέρωσες μέσα από τη δημοσιογραφία κατ αρχήν και μέσα από την Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας της Βουλής στη συνέχεια.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που συνάντησα τον Αρη προσωπικά. Ενας ψηλός, μεγαλόσωμος, επιβλητικός άντρας με πράο και φιλικό ύφος μας υποδέχτηκε με το σύζυγό μου στο γραφείο του στο Δήμο Αθηναίων.
Ηταν Απρίλης του 2004, ούτε μήνας από το απίστευτο ακόμη για μας συμβάν. Μεσα στη θολούρα του μυαλού μου, την πίκρα και τη θλίψη γα τη συμφορά που χτύπησε το σπίτι μας, πιάστηκα από μια φράση του φίλου Α.Π. του Πάνου..."άκουγε τις εκπομπές του Αρη Σταθάκη, τον παραδεχότανε..."
Εύκολα βρήκα το τηλέφωνο του και κλείστηκε άμεσα το ραντεβού. Δημοσιογράφος κι ο άντρας μου, συντάκτης του ειδικού τύπου κι ο αδικοχαμένος Πάνος, η συνάντηση κανονίστηκε αμέσως.
Του εξιστορήσαμε το συμβάν. Θυμήθηκα και κάποια λεγόμενα του Πάνου πως γνώρισε την κόρη του Χριστίνα στο service park - είχε τρέξει τότε στο ράλυ Ακρόπολις με το ίδιο αυτοκίνητο που είχε και ο Πάνος, Corolla G6 - θυμήθηκα που ο Πάνος έχοντας παρακολουθήσει κάποια ειδική είχε γυρίσει στο σπίτι με ένα έγκαυμα στο σβέρκο από το δυνατό ήλιο - πρέπει να ήταν το 2002 ή το 2003, φοιτητής στην Πάτρα.

Ο ´Αρης μας συμβούλεψε, μας σύστησε κάποιο φίλο του με πείρα, έπρεπε να ξεκινήσουμε την πορεία που έτσι κι αλλιώς ειναι αναπόφευκτη: δικαστήρια, πραγματογνωμοσυνες, έρευνα.  Μας μίλησε με ζεστασιά κι έδειχνε να συμερίζεται τη θλίψη μας, την οδύνη.
Εβρεχε ασταμάτητα όταν βγήκαμε στο δρόμο....ακόμη θυμάμαι τις στιγμές και τα συναισθήματα προσπαθώντας να στηριχτώ σχεδόν κρεμασμένη στο μπράτσο του συζύγου μου που κι εκείνος ένιωθε όλα να χάνουν το νόημα τους. Κάθε φορά που βρέχει, σε κάθε μου ταξίδι ξαναζώ τα ίδια συναισθήματα εκείνης της συνάντησης, εκείνης της μέρας, κάθε φορά που ετοιμάζω τη βαλίτσα μου για να ταξιδέψω και βάζω μέσα το μπλε ανοράκ που πήρα εκείνη τη μέρα βγαίνοντας  απ τη συνάντηση με τον Αρη....
 

Ο Αρης ήταν από τους πρώτους ειδικούς με τους οποίους μίλησα στην προσπάθεια να κατανοήσω το αδιανόητο.

Τον ξανασυνάντησα στο τέλος της χρονιάς όταν ξεκινήσανε οι διαδικασίες για την ίδρυση του ΙΟΑΣ. Τον ενημέρωσα για τη στήριξη του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου και του πρότεινα αν επιθυμούσε να αναλάβει επικεφαλής ως Πρόεδρος του Ινστιτούτου. "Προχωρήστε, είμαι μαζί σας" μου είχε πει.

Από τότε άρχισα να τον βλέπω πιο συχνά. Τότε γνωριζόμαστε και με τα παιδιά του.  Ο γιός του Αλέξανδρος που τον έβλεπα πολύ συχνά είχε γίνει ο συνδετικός μας κρίκος. 
 

12 Ιουλίου 2007. Μαζί με τον Αρη, τον Τάσο (Ιαβέρη) και το σύζυγο μου στη ρεματιά στο Χαλάνδρι. Συζητάμε για την Οδική Ασφάλεια και πως θα προχωρήσουμε με την Εθνική Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας. Ο Αρης μου ζητάει να ετοιμάσω προτάσεις διαμόρφωσης των επί μέρους επιτροπών και αν θα μπορούσα να παρακολουθώ τα διεθνή θέματα καθόσον συχνά ταξίδευα και λόγω της δουλειάς μου. Πιστεύαμε ακόμη τότε πως η Επιτροπή θα μπορούσε να λειτουργήσει....
Ο άντρας μου στην ταβέρνα επιμένει και πληρώνει το λογαριασμό αναφεροντας τους πως αν ο Πάνος ζούσε θα γινόταν τη μέρα εκείνη 25 χρόνων. Απ το πρωί  με τρέλαινε η σκέψη ότι ήταν η μέρα των γενεθλίων του Πάνου αλλά δεν το ξεστόμιζα...κατάλαβα πως το ίδιο σκεφτόταν κι ο Γιώργος. Ενοιωσα μια κάποια παρηγοριά που περάσαμε εκείνη τη βραδυά παρέα με τον Αρη και τον Τάσο συζητώντας για το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να σωθούν άλλες ζωές.

Πολλές συναντήσεις ακολούθησαν, στο γραφείο, στο σπίτι πίσω απο τη ρεματιά του Χαλανδρίου, όσο και στη Βουλή, ειδικά την περίοδο που αγωνιζόμασταν στο Ινστιτούτο να προωθήσουμε την ψήφιση της Οδηγίας για τη Διαχείριση της Ασφάλειας των Οδικών Υποδομών. Στο καφενείο της Βουλής ο Αρης με περιμένει εγκάρδια και με συστήνει σε πολλούς βουλευτές αναφέροντας το ρόλο και τον αγώνα του Ινστιτούτου.
Ακολούθησαν πολλά, δεν έλειψαν και οι διαφωνίες, διαφορετικές απόψεις ειδικά όταν εμπλέκονται και οι πολιτικοί...

Ο Αρης ήταν ίσως ο πρώτος άνθρωπος που μίλησε ευρέως για την ασφάλεια στο δρόμο στη χώρα - για τη ζώνη και το κράνος, για την Πολιτεία που αδιαφορεί, για τους Υπουργούς που δήθεν ενδιαφέρονται ενώ στην πραγματικότητα αδιαφορούν και ποτέ δε συνεργάζονται.
Μίλησε ανοιχτά γα την εκπαίδευση των οδηγών, την αστυνόμευση, το δίπλωμα με λάδωμα, για το ότι αγοράζοντας το δίπλωμα αγοράζομε άδεια οπλοφορίας, για το ότι η ικανότητα οδήγησης εξαρτάται από την υγεία του καθενός, για τους ηλικιωμένους οδηγούς, για τις αναγκαίες ιατρικές εξετάσεις όπως και το να υπάρχει ψυχολόγος-ψυχίατρος στις επιτροπές.
Δε δίσταζε να επικρίνει δημόσια τους συναδέλφους του στη Βουλή που δε φορούσαν τη ζώνη τους κι ειδικά αυτους της αρμόδιας Διακομματικής Επιτροπής.
Κι ήταν  ο πρώτος που μίλησε γα την κυκλοφοριακή αγωγή στα σχολεία αλλά πόσο τον πολέμησαν γι αυτό....
Σε μια χώρα που θυσιάζει τα παιδιά της στην άσφαλτο, που όλοι αδιαφορούν στη θέα των μαμάδων που κρατάνε τα παιδάκα τους αγκαλιά στη θέση του συνοδηγού.   

Αρη καλό ταξίδι
Έδειξες το δρόμο σε πολλούς σ αυτό τον τόπο, από τη θέση του οδηγού, του δάσκαλου, του βουλευτή.
Είθε μια μέρα αυτοί οι πέντε που σήμερα σκοτώνονται στο δρόμο να μηδενιστούν.
Η συμβολή σου ανεκτίμητη σ αυτό το δύσκολο περιβάλλον, σε μια χώρα που υποφέρει όσο κι εσύ το έζησες "απ έξω κι από μέσα"...
Ας ειναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.... 

Βασιλική Δανέλλη-Μυλωνά

Πρόεδρος Δ.Σ. του Ι.Ο.ΑΣ. «Πάνος Μυλωνάς»